የእኛ ታሪኮች

የአሜሪካ ህልም— ብዙዎች የሚመኙት፣ ነገር ግን ለማግኘት የሚታገል ሥነ-ምግባር። ለአንዳንዶች ሌሊት በሰላም መተኛት፣ማለዳ መንቃት፣የስራ እድል ማግኘት፣ቤተሰቦቻችንን ማስተዳደር፣ገበታ ላይ ምግብ ማኖር፣መብራት እና ውሃ ማግኘት እና ልጆቻችንን ማረጋገጥ መሰረታዊ ተስፋ ነው። የተጠበቁ እና ለወደፊቱ ተዘጋጅተዋል-ቀላል ፍላጎቶች ብዙዎች እንደ ቀላል የሚወስዱት።

የአንዲት አስገራሚ ስደተኛ ሴት የአሜሪካ ህልም ይህ ነበር፡ እናቴ ፓውሊና። የእሷ ድፍረት፣ እውነተኛ ድፍረት እና ታሪክ መነሳሻ ነው።

ፓውሊና በአሥራዎቹ ዕድሜ ውስጥ እያለች ሜክሲኮን ለቃ የተሻለ የወደፊት ጊዜ ፍለጋ። አሜሪካ ስትደርስ ቋንቋውን አታውቅም ነገር ግን ይህ እንዲያቆም አልፈቀደላትም። ወዲያው በዳላስ ቴክሳስ በሚገኝ ፋብሪካ ውስጥ ለአሜሪካውያን ቤተሰቦች የፀጉር ማምረቻዎችን በሚያመርት የመሰብሰቢያ መስመር ውስጥ በመስራት ለህብረተሰቡ አስተዋፅኦ ማድረግ ጀመረች።

ከጊዜ በኋላ እናቴ አስተማሪ፣ የደህንነት መኮንን፣ የንግግር ፓቶሎጂስት እና የሰራተኛ ማህበር ሰራተኛ መሪ የሚሆኑ ልጆችን አሳደገች። አሁን የልጅ ልጆቿ ዶክተሮች እና ዳንሰኞች ለመሆን ይጥራሉ. ይህ የቤተሰባችን የአሜሪካ ህልም ነው፡ በትውልዶች ውስጥ የእድገት እና የብልጽግና እድል። በ1986 በወጣው የኢሚግሬሽን ማሻሻያ እና ቁጥጥር ህግ ምክንያት ሬገን አምነስቲ በመባል የሚታወቀው ለሁለቱም ወላጆቼ ህጋዊ እውቅና አግኝተው ነበር።

የዩናይትድ ስቴትስ ተወላጅ እንደመሆኔ፣ በአገሬ፣ በቅርሴ፣ በቤተሰቤ እና በሠራተኛ ማኅበር፣ በደቡብ ምዕራብ የሠራተኞች ዩናይትድ ከSEIU ጋር የተቆራኘ ኩራት ይሰማኛል። ነገር ግን በአሜሪካ ህገ መንግስት የመጠበቅ መብት ቢኖረኝም ሰዎች በቀን ውስጥ እና ከእለት ውጪ የሚኖሩበትን ሽብር አውቃለሁ። በማህበረሰቤ ውስጥ ስሰማ የልጅነቴን ነፍስ የሚሰብር ፍርሃት መንቀጥቀጥ አልችልም። “La migra, la migra, corrélé, corrélé, escóndete, la migra!”

በእንደዚህ አይነት ጊዜያት፣ በአንድ ወቅት ህያው፣ ደስተኛ ሰፈር የነበረው ወደ ሙሉ ጸጥታ ተለወጠ። የስደተኞች የመጀመሪያ ትውልድ እንደመሆናችን መጠን ያንን ስር የሰደደ ቁጣ እና የህዝባችንን እምቢተኝነት በነፍሳችን - እስከ ጉልምስና ድረስ መሸከም እንቀጥላለን።

ለመቆም እና ለማይችሉት እንድታገል የሚገፋፋኝ ይህ ነው።