የእኛ ታሪኮች

አባቴ መጀመሪያ አሜሪካ እንደገባ፣ ባለ አንድ ክፍል አፓርታማ ውስጥ በአጎቱ ልጅ ሶፋ ላይ ተኛ። ማታ ማታ ቤተሰቡን ስለናፈቀ ለማልቀስ ወደ መጸዳጃ ቤት ሾልኮ ገባ። በኋላ፣ እናቴና ታናናሽ እህቶቼ ከእሱ ጋር ተቀላቀሉ፣ ነገር ግን ታዳጊ ሳለሁ ከእኔ ጋር ቀረሁ ሎላ (አያት) በፊሊፒንስ ውስጥ።

ሀዘን እና ጉጉት ለእኔ የተለመዱ ስሜቶች ናቸው። በልጅነቴ አባቴን አላውቀውም ነበር። በ13 አመቴ አሜሪካ ከሚኖሩ ቤተሰቦቼ ጋር ከተገናኘሁ በኋላ፣ በቀን ለ12 ሰዓታት በሳምንት ለ7 ቀናት በመካኒክነት ስለሚሰራ ብዙም አላየውም። እቤት ታሞ ሲቆይ መቁጠር የምችለው ሁለት ጊዜ ብቻ ነው። ምንም ቢሆን፣ ሁልጊዜም ይሠራ ነበር፣ እያንዳንዱን ሳንቲም ለቤተሰቡ የሚያስፈልገውን ነገር እንዲያገኝ እያጠራቀመ፣ ለራሱ አላስፈላጊ ነገሮችን ፈጽሞ አይፈቅድም። አባቴ የሚያገኘው ገንዘብ ለቅርብ ቤተሰባችን ብቻ ሳይሆን በፊሊፒንስ የሚኖሩ ዘመዶቻችንን እንዲሁም አዲስ ወደ ዩናይትድ ስቴትስ የፈለሱ ጓደኞቻችንን እና ዘመዶቻችንን ረድቷል።

አሜሪካ የህልም ተምሳሌት ነች። በአባቴ መስዋዕትነት ፣ አስደሳች ሕይወት አለኝ። የራሴ ቤት እና ጥሩ ስራ አለኝ እንደ ሆስፒታል ሬጅስትራር፣ ለድንገተኛ አደጋ የሚመጡ ሰዎችን በመፈተሽ። ስደተኛ ታማሚዎች ወደ አድሚቲንግ ሲደርሱ፣ አንድ ሰው እንደ ውጭ አገር የሚማረው ውስጣዊ ጥንካሬ እና ፅናት እዚህ ሀገር ውስጥ መላመድ እንዳለበት በነሱ ውስጥ ተረድቻለሁ።

እነዚህ ታካሚዎች በተፈጥሮዬ የስራ ባልደረቦቼ ጠረጴዛ ላይ ወደ እኔ ጠረጴዛ እንዴት እንደሚሳቡ አስተውያለሁ። ቋንቋቸውን ባልናገርም ንግግሬን ይሰማሉ እና ፍላጎታቸውን በተሻለ ሁኔታ እንደምረዳ ይሰማቸዋል። በጋራ ገጠመኝ ስሜት ይጽናናሉ።

እንግዳ ተቀባይ ለመሆን እና ስደተኞችን በርህራሄ ለመያዝ እሞክራለሁ። እንደ ቤተሰቤ ሁሉ የአሜሪካን ህልማቸውን ለማሳካት እድሉ ሊኖራቸው ይገባል። ልጆች ትምህርት ቤት ሲሄዱ እና ወደ ቤት ሲመለሱ ወላጆቻቸውን አያገኙም ወይ ብለው ሲጨነቁ የራሴን የመለያየት እና የናፍቆት ገጠመኞቼን አስታውሳለሁ። የኢሚግሬሽን ስርዓታችን እንደዚህ መሆን የለበትም።

I am a proud immigrant woman. The contributions I make to America and opportunities I’ve received  pave the way for my daughter and future generations.