Search
Close this search box.

Մեր պատմությունները

Մարիա Նունո-Էստրադա, առաջին սերնդի ներգաղթյալ և Աշխատավորների միության անդամ

Maria, SEIU worker, holding a sign that says "Tu Yo Somos America"

Ամերիկյան երազանք. մի էթոս, որին ձգտում են շատերը, սակայն պայքարում են հասնելու համար: Ոմանց համար դա հիմնական հույս է գիշերը հանգիստ քնել, առավոտյան արթուն, աշխատելու հնարավորություն գտնել, ապահովել մեր ընտանիքներին, ուտելիք դնել սեղանին, ունենալ էլեկտրականություն և հոսող ջուր և ապահովել մեր երեխաներին: պաշտպանված են և պատրաստված են ապագայի համար՝ պարզ կարիքներ, որոնք շատերն իրենց համար սովորական են համարում:

Սա մի զարմանալի ներգաղթյալ կնոջ ամերիկյան երազանքն էր՝ մայրիկս՝ Պաուլինան: Նրա քաջությունը, իսկական հմայքը և պատմությունը ոգեշնչում են:

Պաուլինան հեռացավ Մեքսիկայից դեռահաս տարիքում՝ փնտրելով ավելի լավ ապագա: Նա չգիտեր լեզուն, երբ ժամանել էր ԱՄՆ, բայց թույլ չտվեց, որ դա խանգարի իրեն: Անմիջապես նա սկսեց նպաստել հասարակությանը, աշխատելով հավաքման գծում Դալլասում, Տեխասում գտնվող գործարանում, որը արտադրում էր մազերի արտադրանք ամերիկյան տնային տնտեսությունների համար:

Ժամանակի ընթացքում մայրս մեծացրեց երեխաներին, ովքեր ի վերջո կդառնան ուսուցիչ, անվտանգության աշխատակից, խոսքի պաթոլոգ և արհմիության ղեկավար: Այժմ նրա թոռները ձգտում են դառնալ բժիշկներ և պարուհիներ։ Սա մեր ընտանիքի ամերիկյան երազանքն է՝ սերունդների ընթացքում առաջընթացի և բարգավաճման հնարավորությունը: 1986 թվականի Ներգաղթի բարեփոխման և վերահսկման ակտի պատճառով, որը հայտնի է որպես Ռեյգանի համաներում, իմ երկու ծնողներին էլ տրվեց օրինական կարգավիճակ:

Որպես ԱՄՆ-ում ծնված քաղաքացի՝ ես հպարտ եմ իմ երկրով, իմ ժառանգությամբ, իմ ընտանիքով և իմ արհմիությամբ՝ SEIU-ին կից Աշխատավորների միացյալ հարավարևմտյան տարածաշրջանով: Բայց թեև ես ԱՄՆ Սահմանադրությամբ պաշտպանվելու արտոնություն ունեմ, ես նաև գիտեմ, թե ինչ սարսափով են ապրում մարդիկ՝ օր ու ցերեկ: Ես երբեք չեմ կարող սասանել իմ մանկության հոգին ջախջախիչ վախը, երբ լսում եմ իմ համայնքում. «La migra, la migra, corrélé, corrélé, escóndete, la migra!»

Նման պահերին երբեմնի աշխույժ, ուրախ թաղամասը վերածվում էր լիակատար լռության: Որպես ներգաղթյալների առաջին սերնդի զավակ, մենք շարունակում ենք մեր հոգիներում կրել մեր ժողովրդի հանդեպ այդ խորը զայրույթն ու մերժումը` արդեն հասուն տարիքում:

Սա է ինձ մղում ոտքի կանգնելու և պայքարելու հանուն նրանց, ովքեր ի վիճակի չեն։