Ես հեքիաթային մանկություն եմ ունեցել՝ մեծանալով Դեթրոյթի արևմտյան մասում: Ես ու երեք եղբայրներս ապրում ենք նույն տանը, որտեղ մեծացել ենք, և որտեղ այժմ խնամում ենք մեր 93-ամյա մորը:
Իմ պատանեկության տարիներին ես շրջապատված էի մարդկանցով, ովքեր ամեն օր ասում էին, որ «մեքսիկացիները եկել են այս երկիր՝ գողանալու մեր աշխատանքը»։ Ինչպես շատերը, ես էլ էի ուղեղը լվացել ասեկոսեներով, հորինված պատմություններով՝ հավատալու, որ ներգաղթյալները մեզնից խլում են: Այդ ժամանակվանից ես հասկացա, որ սա մի մեծ առասպել է, ևս մեկ սուտ, որը բաժանում է մեզ և հետ պահում մեզ միավորվելուց:
Ես ամբողջ կյանքում պաշտպանել եմ քաղաքացիական իրավունքները՝ պայքարելով հավասար հնարավորությունների և պաշտպանության համար: Իմ երկու ծնողներն էլ արհմիության անդամներ էին, ուստի ինձ վաղաժամ սովորեցին լինել միության հավատարիմ մարդ և պայքարել հանուն ճիշտի: Որպես տեղական հանրային դպրոցում դռնապան, ես կողք կողքի աշխատում եմ գունավոր մարդկանց և ներգաղթյալների հետ, ովքեր նույնիսկ ինձանից ավելի բախտավոր են, մարդկանց, ովքեր ստանձնում են ցանկացած անհրաժեշտ աշխատանք, որը ոչ ոք չի ցանկանում անել:
I see folks who are trying to build a better life for themselves and their children. They work hard and want the same basic things we all want: the freedom to live, love, and provide for our families. My neighbors and coworkers aren’t taking from us, they are contributing to this country and giving back to their communities. Immigrants deserve the same thing I deserve: a fair share and a fighting chance.
Այսօր իմ թաղամասը նման չէ, ինչպես ես հիշում եմ այն: Իմ ընտանիքը հենց այնպես չէ, որ ապրում է աշխատավարձից աշխատավարձ, այլ ավելի շատ նման է աշխատավարձի մեկուկես աշխատավարձին: Իմ միութենական քույրերի և գունավոր եղբայրների հետ հաց կտրելուց հետո ես իմ սրտում ավելի կարեկից տեղ ունեմ այն մարդկանց համար, ովքեր փորձում են ջրի երեսին մնալ այս «հնարավորությունների երկրում»՝ առանց փրկարար լաստանավի:
Ես հանդիպեցի արհմիության ներգաղթյալ եղբորս, մի երիտասարդի, ով կալանավորվեց և բաժանվեց իր երեխաներից: Հիմա, երբ դռան զանգը հնչում է, նրա երեխաները խուճապի են մատնվում, քանի որ կարծում են, թե ինչ-որ մեկը գալիս է իրենց հայրիկին տանելու։ Սարսափելի ամոթ է։ Ոչ ոք չպետք է ապրի մշտական վախի մեջ։ Իմ մեկ այլ արհմիութենական ներգաղթյալ քույր բժիշկ է՝ բուժող և կարեկցող անձնավորություն, ով կորցրեց աշխատանքը միայն այն պատճառով, որ իր փաստաթղթերը ուշացել էին: Մարդիկ, ովքեր գալիս են այստեղ, դառնում են մեր տնտեսությունը զարգացնելու կենսական նշանակություն:
Ես ոգեշնչված եմ նրանց պայքարի, զոհաբերության և ցավի պատմություններով: Ահա թե ինչու ես կերպար եմ խաղում իմ միության միջոցառումներում՝ «One D Woman» (D for ԴետրոյթՈրովհետև ես պարտավորվել եմ բարձրաձայնել բոլոր անարդարության դեմ, որոնք բախվում են իմ աշխատավոր դասակարգի մարդկանց: Ամեն անգամ, երբ հանրահավաք կամ բողոք է լինում, «One D Woman»-ը հանդես է գալիս համերաշխ՝ ցույց տալու մեր ուժը որպես մեկ ժողովուրդ, մեկ համայնք, մեկ մեր Դետրոյթ: Իմ կերպարը ծնվել է One Detroit արշավից, որը սկսել են Տեղական 1-ի դռնապանները Դեթրոյթում՝ 2018 թվականին պատմական պայմանագիրը շահելուց հետո: One Detroit արշավը կենտրոնացած է ջանքերի շուրջ՝ ապահովելու, որ բոլոր աշխատասեր Դետրոյտցիները ներդրումներ կատարվեն՝ սկսած բարին հասանելիությունից: արհմիութենական աշխատատեղեր, որոնք թույլ են տալիս նրանց սակարկել վարձատրության և նպաստների համար, որոնք անհրաժեշտ են՝ քաղաքի վերածննդի պայմաններում բարգավաճելու համար:
Ներգաղթյալների արդարադատության պաշտպանության համար DC կատարած իմ ճանապարհորդության ընթացքում ես հնարավորություն եմ ունեցել խոսել սենատորների հետ և կիսել իմ տեսակետը այն մասին, թե ինչպես մենք պետք է աջակցենք մեր ներգաղթյալ քույրերին և եղբայրներին և ինչպես նրանք պարտավոր են նաև մեզ աջակցել: Ես խնդրում եմ բոլոր նրանց, ովքեր կարդում են իմ պատմությունը, խնդրում եմ փոխանցել այս հաղորդագրությունը. Ներգաղթյալները վճռորոշ են Ամերիկայի վերականգնման համար: Նրանք մեր ընկերներն են, մեր հարևանները և այստեղ են՝ ստեղծելու ավելի ամուր համայնքներ բոլորիս համար:
