De Amerikaanse droom - een ethos waar velen naar streven, maar worstelen om het te bereiken. Voor sommigen is het een elementaire hoop om 's nachts rustig te kunnen slapen, 's ochtends wakker te worden, de kans te krijgen om te werken, voor onze gezinnen te zorgen, eten op tafel te kunnen zetten, toegang te hebben tot elektriciteit en stromend water en ervoor te zorgen dat onze kinderen worden beschermd en voorbereid op de toekomst - eenvoudige behoeften die zovelen als vanzelfsprekend beschouwen.
Dit was de Amerikaanse droom van één geweldige immigrantenvrouw: mijn moeder, Paulina. Haar moed, lef en verhaal zijn een inspiratie.
Paulina verliet Mexico als tiener op zoek naar een betere toekomst. Ze kende de taal niet toen ze in de VS aankwam, maar liet zich daardoor niet tegenhouden. Ze begon meteen haar steentje bij te dragen aan de maatschappij door aan de lopende band te werken in een fabriek hier in Dallas, Texas, die haarproducten maakt voor Amerikaanse huishoudens.
Na verloop van tijd voedde mijn moeder kinderen op die uiteindelijk lerares, beveiligingsbeambte, spraakpatholoog en vakbondsleider zouden worden. Nu streven haar kleinkinderen ernaar om arts en danseres te worden. Dit is de Amerikaanse droom van onze familie: de kans op vooruitgang en welvaart door de generaties heen. Dankzij de Immigration Reform and Control Act van 1986, bekend als de Reagan Amnesty, kregen mijn beide ouders een legale status.
Als een in de VS geboren burger ben ik trots op mijn land, mijn erfgoed, mijn familie en mijn vakbond, de Southwest Region van Workers United aangesloten bij SEIU. Maar hoewel ik het voorrecht heb beschermd te worden door de Amerikaanse grondwet, ken ik ook de terreur waarmee mensen dag in dag uit leven. Ik kan de zielsverpletterende angst uit mijn kindertijd nooit van me afschudden als ik in mijn gemeenschap hoor, "La migra, la migra, corrélé, corrélé, escóndete, la migra!"
Op zulke momenten veranderde wat eens een levendige, vrolijke buurt was in totale stilte. Als kind van immigranten van de eerste generatie dragen we die diepgewortelde woede en afwijzing van ons volk nog steeds mee in onze ziel - tot ver in onze volwassenheid.
Dit is wat mij drijft om op te staan en te vechten voor degenen die dat niet kunnen.
