Toen mijn vader voor het eerst in de VS aankwam, sliep hij op de bank van zijn neef in een appartement met één slaapkamer. s Nachts sloop hij de badkamer in om te huilen omdat hij zijn familie miste. Later voegden mijn moeder en jongere zusjes zich bij hem, maar als peuter bleef ik alleen achter met mijn moeder. Lola (grootmoeder) op de Filippijnen.
Verdriet en verlangen zijn bekende gevoelens voor mij. Als kind kende ik mijn vader niet. Nadat ik op 13-jarige leeftijd herenigd was met mijn familie in de VS, zag ik hem zelden omdat hij 12 uur per dag, 7 dagen per week als monteur werkte. Ik kan maar een paar keer tellen dat hij ziek thuis bleef. Wat er ook gebeurde, hij werkte altijd, spaarde elke cent om voor zijn gezin te zorgen en gunde zichzelf nooit frivole dingen. Het geld dat mijn vader verdiende was niet alleen voor onze directe familie, maar hij hielp ook onze familieleden in de Filippijnen en vrienden en familieleden die pas naar de VS waren geëmigreerd.
Amerika is het toppunt van dromen. Dankzij de opofferingen van mijn vader heb ik een prachtig leven. Ik heb een eigen huis en een goede baan als administratief medewerker in het ziekenhuis, waar ik mensen incheck die met spoed binnenkomen. Als immigranten bij de opname komen, herken ik in hen de innerlijke kracht en veerkracht die je leert als buitenstaander die zich in dit land moet aanpassen.
Ik merk hoe deze patiënten op een natuurlijke manier naar mijn bureau worden getrokken in plaats van naar dat van mijn collega's. Hoewel ik hun taal niet spreek, horen ze mijn accent en voelen ze misschien dat ik hun behoeften beter begrijp. Hoewel ik hun taal niet spreek, horen ze mijn accent en voelen ze misschien dat ik hun behoeften beter begrijp. Ze voelen zich getroost door het gevoel van een gedeelde ervaring.
Ik probeer gastvrij te zijn en immigranten met mededogen te behandelen. Net als mijn familie moeten zij de kans krijgen om hun Amerikaanse dromen waar te maken. Als ik verhalen hoor van kinderen die naar school gaan en zich zorgen maken of ze hun ouders wel zullen vinden als ze thuiskomen, moet ik denken aan mijn eigen ervaringen van scheiding en verlangen. Ons immigratiesysteem zou niet zo moeten zijn.
I am a proud immigrant woman. The contributions I make to America and opportunities I’ve received pave the way for my daughter and future generations.
